“Wegbreken uit de sleur van thuis is niet moeilijk tijdens deze reis. Er is geen ontkomen aan. Het lopen houdt me lichamelijk bezig. Verder ben ik veel tijd kwijt met zoeken naar onderdak. Ik zit achter de laptop, eet wat, bereidt mijn wandelroute voor. Het is een ander soort stress: je wordt geleefd. ‘s Ochtends loop ik lekker, ‘s middags denk ik steeds: ‘als ik maar een winkel vind, eten voor mijn hond, eten voor mezelf!’ Of je loopt de hele dag in de regen. Dan is stoppen vervelend, en loop ik door met heel weinig te eten. Dan is de tocht echt niet leuk. Het bos te nat, de weg te druk, het paard bang en steigerend, en de hond op zijn beurt is weer bang voor het paard. Op een gegeven moment was het heel erg. Winter, koude handen, honger, onderdak vinden was moeilijk, en het paard ging er steeds vandoor. Als dan de Wi-Fi en telefoon het ook niet doen ben je op jezelf aangewezen. Niemand die je helpt, niemand die het gezeik met je kan delen. Het verandert compleet als de dierenpolitie je paard terugvindt, je eten hebt, warmte en een dak boven je hoofd. Zoals de Duitsers zeggen: van ‘zum Tode betrübt’ naar ‘himmelhoch jauchzend’. Dan triomfeer je weer.”

Harrie Huijben, 63

Lees meer van Harrie:
– interview Huisarts Harrie loopt met paard en hond Europa door
– drijfveer: “Mooi om het land van mijn kleinkinderen te helpen”

Terug naar toekomt.nl
Lees meer drijfveren