“Ik wilde graag voor Helmut Lotti werken. Hij was nog helemaal niet bekend toen, en ik had gewoon mijn werk. Toch ging ik naar België om mijn geluk te beproeven. Want toen ik hem voor het eerst hoorde zeiden m’n moeder en ik tegen elkaar: ‘Het is sprekend pa’. Mijn vader had een prachtige tenorstem. In de oorlog zat hij in een kamp. Daar hadden ze al snel door hoe goed hij was. Hij werd verplicht om op te treden. Na de oorlog? Na de oorlog heeft hij nooit meer gezongen.”
Truce Visse-Schmitz, 65+