Je kinderen gaan het huis uit. Studeren, werken, in elk geval: weg. Zo ook de twee dochters van Wim Maan (62) en zijn vrouw Suzanne. Hun dochters Miriam en Eveline studeren in Amsterdam. En nu zelfs nog verder weg. Miriam studeert tijdelijk in Vancouver; Eveline doet datzelfde in Kopenhagen. Wim vertelt over het contact, hun relatie en opvoeden: “Als ouders moet je kunnen loslaten.”

Wim

Amsterdam

Wim heeft jarenlang gewerkt als GZ-psycholoog. Dat begon allemaal met een studie aan de VU in Amsterdam. Dochters Miriam en Eveline studeren nu ook beiden in Amsterdam, zij het aan de UvA. Miriam doet de Research Master Brain and Cognitive Sciences . Eveline gaat haar vader achterna: psychologie. Extra trots is Wim daar niet op: “Nee, ik ben trots op beide dames. Zij hebben zelf gekozen wat ze willen doen. Ik steun hun eigen keuzes. Ik steun hen graag als vader, niet als psycholoog. Zij bouwen aan hun eigen leven.”

Miriam

Buitenland

“Nu studeren ze beiden voor een periode in het buitenland. Dankzij social media blijven we toch verbonden. Zij schrijven blogs over hun belevenissen, zetten updates op Facebook, en we hebben gesprekken via Skype. Dat laatste is even plannen met Miriam, want er is negen uur tijdsverschil. Als zij opstaat zijn wij met het avondeten bezig. Dat blijft anders dan echt contact, maar we kennen onze dochters een beetje. We moeten inschatten hoe ze iets bedoelen. Bij Miriam lijkt een probleem in eerste instantie soms groter dan het zich laat aanzien. Zij meldt een probleem, maar niet ook wanneer het opgelost is. Eveline laat het juist minder snel blijken als er iets is, maar als er iets is doet zij een duidelijk beroep op ons.”

“Sommige dingen zullen onze dochters
ons natuurlijk echt niet vertellen. Dat is prima”

Eveline

Wereldburgers

“Als we Skypen voert mijn vrouw de gesprekken. Zij wil het liefst alles weten. Sommige dingen zullen onze dochters ons natuurlijk echt niet vertellen, dat is prima. Ik vind het leuk om hun verhalen en belevenissen te horen, maar dat het over zo’n afstand gaat maakt het voor mij niet meer bijzonder dan een gesprek aan de eettafel. Het grote verschil is dat ze er nu echt voor gaan zitten om te praten. Als ze in Nederland zijn moet je meer je best doen om een plekje te veroveren tussen al hun bezigheden. Ze zijn allebei hartstikke zelfstandig. We hebben ze opgevoed als wereldburgers: prettige mentaliteit, open. Daar zijn we trots op!”

Terug naar toekomt.nl
Meer over mensen