Lucie Oosthoek (55) maakt zich graag nuttig, daarom werkt ze alweer vijf jaar bij SOOP, een ontmoetingsplek voor ouderen. Ze draait bardiensten en is A-teamer. “Ik heb hier geleerd om te vertrouwen op mijn intuïtie.”

Beginnen? Nu!

“Ik kom uit de zorg, maar in het verleden ben ik door omstandigheden afgekeurd . Toen dacht ik: als ik toch nog iets wil geven aan de gemeenschap, doe ik dat enkel en alleen vanuit de goedheid van mijn hart. Daarom ben ik gaan zoeken naar vrijwilligerswerk. In een buurtkrant las ik een advertentie van de Vrijwilligers Centrale Amsterdam en ik maakte een afspraak voor een persoonlijk bemiddelingsgesprek. Er werden vragen gesteld die ik mezelf thuis niet stelde, dus dit hielp mij een stap verder. Uiteindelijk kwamen we uit bij ouderensociëteit  SOOP. Hier vinden diverse activiteiten plaats, van filmmiddagen tot bridgeles, van meditatie tot tekenen en van een maandelijkse buurtborrel tot Engelse les. Er was meteen een klik. ‘Wanneer kun je beginnen?’ werd op het einde van het sollicitatiegesprek gevraagd. ‘Uhm, nu?!’ Was mijn reactie.

“De mensen variëren hier van zestig jaar tot ver in de tachtig.
Maar denk maar niet dat ze uitgerangeerd zijn hoor!”

Goedgehumeurd

“Ik ben begonnen als barvrouw. Dat past goed bij mij, aangezien ik bijna altijd goed gehumeurd ben en hou van lachen. Soms is het ook hard werken. Op donderdag vinden alle activiteiten plaats en dan zijn er soms wel 180 mensen. De mensen variëren hier van zestig jaar tot ver in de tachtig. Maar denk maar niet dat ze uitgerangeerd zijn hoor! Het zijn allemaal middel- tot hoogopgeleiden ouderen. Nog zelfstandig. En zoveel kennis en gedrevenheid. Dat spreekt me het meeste aan. En qua leeftijd ben ik degene die de luier aan heeft!

Verantwoordelijkheid

Ik ben inmiddels ook A-teamer. Wat inhoudt dat ik die dag verantwoordelijk ben voor het hele gebouw;  ik heb de sleutels, doe het geld en als er iets mis gaat, ben ik het eerste aanspreekpunt. Ik voel me nuttig en ga altijd met een voldaan gevoel naar huis. Ik ben heel blij dat ik dit nog kan doen. Ik kan wel gaan wachten achter de geraniums maar daar heb ik geen zin in.”

“Niet iedereen in mijn omgeving snapt mijn keuze voor vrijwilligerswerk”

Voor niets werken?!

“Niet iedereen in mijn omgeving snapt mijn keuze voor vrijwilligerswerk. ‘Ik ga toch niet voor niets werken?!’ zeggen ze dan. ‘Je werkt ook niet voor niets!’ roep ik dan altijd vol vuur! Ik krijg zoveel waardering, zoveel genoegdoening. De mensen zijn blij en gelukkig met alles wat ik doe, de hele tijd. Dat geeft mij vertrouwen, en hierdoor kan ik ook groeien. Zo heb ik de afgelopen jaren bijvoorbeeld geleerd om dicht bij mezelf te blijven. Niet te moeilijk denken, of snel in de stress schieten, maar loslaten en vertrouwen op mijn intuïtie. Dan komt alles vanzelf goed, is mijn ervaring nu. En dat geeft rust.”

Allemaal bazen

“Het leuke is: ik werk hier met alleen maar vrijwilligers; er komt geen betaalde kracht aan te pas. De één is goed in financiën, de ander in organiseren, de ander in tuinieren. En samen houden we samen alles gaande. Er is geen hiërarchie, geen druk van: het moet goed zijn voor mijn baas. We zijn allemaal bazen! Maar als er wordt gevraagd: wie zet de vuilnisbakken buiten? Is het vanzelfsprekend dat ik dit doe. Net als tafels versjouwen of stoelen tillen. Tuurlijk doe ik dat, als benjamin. Dat ga ik niet vragen aan iemand van tachtig.”

Zestig moeders erbij

“Voorlopig blijf ik me zeker inzetten als vrijwilliger voor SOOP. Dit werk geeft mij een gevoel van verdienen. Dat maakt mij compleet. En de sfeer is zo fijn. Een keer voelde ik me niet goed genoeg om te komen. De mensen telefoneerden de hele dag. Gaat het al beter? Zullen we even langskomen? Heel verzorgend. En erg leuk. Ik heb gewoon in één keer zestig moeders erbij!”

Bekijk de website van Vrijwilligerscentrale Amsterdam
Terug naar toekomt.nl