In de column Van het hart: Eduard lucht Eduard van Brakel zijn hart. Prikkelend, confronterend, maar altijd met de beste bedoelingen. Deze week: verandering.
Ik werk. En mijn vriendin werkt ook. En mijn ex-vrouw werkte ook. Het kind van mij en mijn vriendin, met wie ik dus ongehuwd samenwoon, gaat geregeld naar de kinderopvang. In deze inleidende zinnen staat een aantal dingen die anders zijn dan vroeger. Ik heb andere keuzes gemaakt, dan de keuzes die vroeger gebruikelijk waren. Ik kon ook andere keuzes maken, omdat de maatschappij en wat maatschappelijk aanvaardbaar is, sterk is veranderd.
Duidelijk
Bij mijn ouders waren de keuzes allemaal heel duidelijk. Mijn moeder raakte zwanger en mijn ouders trouwden. Mijn vader ging werken, en mijn moeder bleef thuis om voor de kinderen te zorgen. Mijn ouders zijn, ondanks dat het af en toe echt wel knetterde, hun hele leven bij elkaar gebleven. Tot de dood hun scheidde toen mijn moeder overleed. Toen het bij mij en mijn ex een paar keer geknetterd had, kreeg ik de trouwring letterlijk naar mijn hoofd gegooid. En nee, ik was echt niet vreemdgegaan.
“Ik denk dat het voor de kinderen best goed is
dat er altijd een ouder thuis is als ze van school komen”
Beter
De vraag is of het vroeger per se beter was. Van sommige dingen denk ik van wel. Ik ben misschien aartsconservatief, maar ik denk dat het voor de kinderen best goed is dat er altijd een ouder thuis is als ze van school komen. Dat er altijd een ouder is die hen ergens heen kan brengen, die hen opvangt, coacht, begeleidt, en opvoedt. Of dat dan de vader of de moeder is, dat laat ik in het midden. Tegelijk is de kinderopvang ook goed voor onze zoon, omdat hij daar wel heel sociaal van wordt en zich gemakkelijker tussen verschillende omgevingen kan bewegen. Maar de keerzijde is dat er meer jongeren uitvallen op scholen, meer jongens een mannelijk rolmodel missen op school nu het onderwijs bevolkt wordt door leraressen in plaats van bovenmeesters.
Evenveel kansen
Aan de andere kant denk ik dat het nu beter gesteld is met het krijgen van kansen, het denken over onderwijsmogelijkheden en carrièrekansen voor mannen en vrouwen. Misschien is het nog niet perfect, maar kinderen uit armere milieus, en mannen en vrouwen hebben in de basis allemaal evenveel kansen. Mijn vader heeft als jongste van een gezin van 14 moeten knokken om te mogen en kunnen studeren. Terwijl ik omkwam in de keuzemogelijkheden van honderden opleidingen die allemaal mogelijk waren. Knokken hoefde ik niet voor een opleiding, of voor een carrièrekans.
“Vroeger werden dingen die kapot gingen gemaakt.
Nu worden dingen die kapot gaan weggegooid”
Lijmen
Dat knokken was vroeger meer gemeengoed, denk ik. Vroeger werden dingen die kapot gingen gemaakt. Nu worden dingen die kapot gaan weggegooid. Scherven worden nu opgeveegd, weggegooid en er wordt iets nieuws aangeschaft. Of het nu om een bord gaat, of om een relatie, iets nieuws is zo gevonden. Vroeger werden de scherven gelijmd, de glans was er dan misschien even af, maar door het lijmen werd de verbinding sterker, waardoor kinderen ook hun stabiele thuisbasis hielden. Nu raken per jaar bijna 35.000 minderjarige kinderen in Nederland betrokken bij een (v)echtscheiding. Weg stabiele basis.
Wat is beter?
Ik weet niet wat nu beter is. De huidige maatschappij die meer gericht is op individualisatie? Of vroeger? Toen het meer ging om verbondenheid? Zijn de gelijke kansen van nu beter, of was het de meer traditionele rolverdeling? Wat vind jij? Laat het hieronder weten, of reageer op dit Facebookbericht.
Terug naar toekomt.nl
Meer columns
Eduard (36) werkte voor radio, tv, krant en magazines. Soms voelt hij zich een jonge ziel in een oud lichaam; soms andersom. Hoe het ook zij: schrijven maakt hem blij. Twitter @EduardvanB. Lees meer van Eduard